در بزرگداشت فروغ شعر نو فارسی در آستانه سالروز فوت او
در بزرگداشت فروغ شعر نو فارسی در آستانه سالروز فوت او
گفنه اند که نام ها از آسمان نازل میشوند.
این هشدار در مورد فروغ فرخزاد مصداق دارد. زیرا می توان در اشعار نامبرده ارادت فراوان او را به نور و روشنایی، بالندگی و سرسبزی مشاهده نمود. همچنن که با تاسف وصف ناپذیری در شعر جذاب و عمیق آیه های زمینی، در سوگ فقدان خورشید و نابودی حیات و زندگی و عشق و باروری از سرِ جان سروده است :
آن گاه
خورشید سرد شد
و برکت از زمین ها رفت
و سبزه ها به صحراها خشکیدند
و ماهیان به دریاها خشکیدند
و خاک مردگانش را
زان پس به خود نپذیرفت
شب در تمام پنجره های پریده رنگ
مانند یک تصوّر مشکوک
پیوسته در تراکم و طغیان بود
و راه ها ادامهٔ خود را
در تیرگی رها کردند
دیگر کسی به عشق نیندیشید
دیگر کسی به فتح نیندیشید
و هیچ کس
دیگر به هیچ چیز نیندیشید
در غارهای تنهایی
فروغ نور را سرانجام و هدف نهایی تمامی فر آندهای هستی می داند:
نهایت تمامی نیروها پیوستن است ، پیوستن
به اصل روشن خورشید
و ریختن به شعور نور
ودر یک روز بلند آفتابی است که او به آفتاب سلامی دوباره خواهد کرد ودر پهنه دریا مجال دستیابی بر معشوق را می یابد:
به آفتاب سلامی دوباره خواهم داد
به جویبار که در من جاری بود
به ابرها که فکرهای طویلم بودند
به رشد دردناک سپیدارهای باغ که با من
رشد دردناک سپیدارهای باغ نیز نوجه ائ را بع بالندگی نیان میدهد.چرا دردناک؟ زیرا رهایی از تعیتات و رئزمرگی های خاک تیره چندان /اسان نیست. !
از فصل های خشک گذر می کردند
به دسته های کلاغان
که عطر مزرعه های شبانه را
برای من به هدیه می آوردند
به مادرم که در آیینه زندگی می کرد
و شکل پیری ِ من بود
و به زمین ، که شهوت تکرار من ، درون ملتهبش را
از تخمه های سبز می انباشت - سلامی دوباره خواهم داد
می آیم ، می آیم ، می آیم
با گیسویم : ادامهٔ بوهای زیر خاک
با چشمهایم : تجربه های غلیظ تاریکی
با بوته ها که چیده ام از بیشه های آن سوی دیوار
می آیم ، می آیم ، می آیم
و آستانه پر از عشق می شود
و من در آستانه به آنها که دوست می دارند
و دختری که هنوز آنجا ،
در آستانهٔ پرعشق ایستاده ، سلامی دوباره خواهم داد او در مقابله سیری ناپذیر خود با ماندگی . حتی پس از دنیای فانی خود را نهال سر سبزی می داندکه پرستوها مجال لانه گرفتن در شاخه هایش، انگشتان جوهریش را می یابند. تشبیهی شایسته که انگشتانش را به شاخه های سبط تشبیه کرده است ضن آن که خبلقیت در انگتان هنرمندش مئج میطتد.
( دستهایت را
دوست میدارم )
دستهایم را در باغچه می کارم
سبز خواهم شد ، می دانم ، می دانم ، می دانم
و پرستوها در گودی انگشتان جوهریم
تخم خواهند گذاشت. او به پویایی و سر سبزی چنان باور داشت که حسین را در جزام خانه تبریز به فرزندی می پذیرد. و می بینیم که به آنچه از شعور و نور و افق های دور دست می سراید باور دارد و در کردار خود نشان می دهد.
چرا توقف کنم ، چرا ؟
پرنده ها به جستجوی جانب آبی رفته اند
افق عمودی است
افق عمودی است و حرکت : فواره وار
و در حدود بینش
سیاره های نورانی می چرخند
زمین در ارتفاع به تکرار می رسد
و چاه های هوایی
به نقب های رابطه تبدیل می شوند
و روز وسعتی است
که در مُخیلهٔ تنگ کرم رومه نمی گنجد
چرا توقف کنم ؟
راه از میان مویرگهای حیات می گذرد
کیفیت محیط کشتی زهدان ماه
سلولهای فاسد را خواهد کشت
و در فضای شیمیایی بعد از طلوع
تنها صداست
و او خود را از سلاله گیاهان می بیند که نمی تواند در هوای مانده تنفس کند.
اندیشهٔ حقیر را نجات نخواهد داد .
من از سُلالهٔ درختانم
تنفس هوای مانده ملولم میکند
پرنده ای که مرده بود به من پند داد که پرواز را به خاطر بسپارم
او پس مرگ نیز به چراغ می اندیشد و پنجره ای که نور را برای او ارمغان می آورد
19 بهمن. محمد ظرف
لطفا در نقل مزالب فوق به مشخصات وبلاگ اشاره بفرمایید
تصویر فوق را از منابع ابنترنتی گرفته ام. با تشکر از صاحبانر /انو
شکوفه های امید در فیلم استاکر ساخته تحسین بر انگیز آندره یی تارکوفسکی
,های ,، ,ها ,فروغ ,آستانه , ,، می ,در آستانه ,سلامی دوباره ,می آیم ,سلامی دوباره خواهم ,دوباره خواهم داد ,آفتاب سلامی دوباره
درباره این سایت